3º premio, Categoría Xeral
Deseñaran unha casa acristalada en forma de U. Foi un capricho de S. Foi difícil atopar un arquitecto que estivese convencido do proxecto; a maioría obxectaba que tanto cristal faría imposible mantela quente durante o longo inverno de Montana, que había demasiados vértices expostos ao norte e que a distribución dos espazos se facía complexa cun corredor tan extenso. S. convenceu o máis novo de todos eles; pechou o prezo da obra e, dezasete meses máis tarde, cruzaría a porta nos brazos do seu marido. Durante o tempo que durou a obra, S. e M. —seu marido— compartiron o íntimo espazo dunha caravana prestada. E non foron malos tempos para o seu amor. Durante as noites de inverno, S. e M. permanecían abrazados, empurrados con forza polo vento norte—sur que golpeaba a caravana; na estación seca, descubriron o pracer de durmir sen teito, deitados sobre a manta azul da súa cama, saboreando o bourbon que T. —o repartidor— lles subministraba semanalmente. M. esqueceuse das xaquecas que adoitaban golpearlle as tempas os días impares e despedíase riseiro, axitando a man, cando saía cara ao serradoiro. S. esperaba a que pechase a porta do coche e comezaba a súa rutineira tarefa de limpeza. O ciclo parecía ser eterno; pero dezasete meses despois, J. —o arquitecto— chamaba á porta da caravana e anunciáballes que a casa estaba rematada. S. e M. tardaron tan só dúas horas en gardar en cinco caixas a roupa, os libros, as fotos e a manta azul. J. —o arquitecto— sorriu cando M. levantou os cincuenta quilos de S. e volveunos apoiar na casa en forma de U que construíra para eles. Cando se afastaba, observou a casa polo espello lateral do seu coche e pensou que tanto cristal faría imposible mantela quente durante o longo inverno de Montana.
S. e M. percorreron coas mans as paredes do corredor, a madeira agreste dos chans, o suave rematado das portas, e M. sentiuse fascinado polo robusto baleiro que J.—o arquitecto— conseguira co inmenso andel do salón: o emprego de placas de xeso inxectado fora a súa única achega e un caro capricho de arquitecto ao proxecto de S. A primeira noite na súa casa en forma de U supuxo un pequeno contratempo que non pasou desapercibido para o matrimonio: ningunha das cinco estancias da casa lles pareceu apropiada para estender a súa manta azul; decepcionados, durmiron sobre a cama do dormitorio principal. O ciclo xa non parecía ser eterno. Dous meses máis tarde, S. pasaba a maior parte do día ocupando unha parte da U e M. a oposta. S. saía a despedir a M. cando este marchaba ao serradoiro e ocupábase de manter a orde na casa. M. desenvolvía un labor fundamental na fábrica: encargábase de achegar os madeiros á serra circular, recollía os tacos cortados e dispoñíaos en diferentes niveis segundo a calidade da madeira. A súa imaxinación e capacidade de perfeccionamento leváranlle a saber calcular o lugar onde caería o taco en función da presión que exercía sobre a coitela e do grosor do madeiro; ao cabo da mañá e sen a intervención directa da súa man, conseguía variadas formas xeométricas coa disposición dos tacos cortados. Algunha entrevista de R. —xornalista da gaceta local—, os piropos xocosos dos seus dous compañeiros e a mirada asombrada do seu xefe eran a recompensa ao seu traballo.
Cincuenta e catro días máis tarde, S. non saíu a despedir a M. e este marchou sombrío ao serradoiro. S. estaba demasiado ocupada rastrexando as moscas, mosquitos e arañas que poboaban os dous lados da U. Cando M. regresou, esperaron o diagnóstico de J.—o arquitecto—: a brusca transición de temperatura que se xeraba na casa debido ao exceso de acristalado, favorecía o hábitat dos insectos. S. e M. miráronse; M. viu que S. levaba colgadas no pescozo unhas lentes para a presbicia e S. viu que M. tiña o pelo asediado por dúas profundas entradas. S. e M. miraron a J. —o arquitecto— e pensaron que xa habería algún arquitecto máis novo ca el.
O día oitenta e cinco S. levantouse dúas horas despois de que M. marchara ao serradoiro. Asentou o cigarro entre os beizos e, coa zapatilla de tacón na man, encomendouse á súa tarefa diaria de capturar moscas e mosquitos. Un zunido intenso levouna cara a onde estaba o inmenso andel do salón, en que J. —o arquitecto— conseguira un robusto baleiro mediante o emprego de placas de xeso inxectado, no que fora a súa única achega e un caro capricho de arquitecto ao proxecto de casa en U. S. asentou as lentes para a presbicia e buscou axustar o golpe sobre un mosquito. Levantou a zapatilla de tacón e golpeou con forza sobre a segunda balda do estante. As placas de xeso inxectado recibiron a dureza do golpe e distribuírono en forma de imperceptible vibración ao resto do estante; S. sorriu ante a mancha de sangue que deixou o mosquito esmagado, pero non percibiu como a vibración se transmitía ao último libro da segunda balda, un formidable tomo de En busca do tempo perdido; mentres o libro iniciaba un vertixinoso descenso cara á madeira agreste dos chans, S. comezou a xirar instintivamente o seu pescozo cara ao lugar de onde procedía o movemento; M. premía o último listón contra a serra eléctrica coa presión necesaria para rematar a súa nova figura xeométrica e J. —o arquitecto— rexistraba a patente Pladur. A cabeza de S., en grácil escorzo, xirou o suficiente para advertir como o formidable tomo de En busca do tempo perdido chocaba co seu lombo contra o chan, e abríase e desprazábase a cantidade necesaria de aire como para elevar un anaco de papel esborranchado que se atopaba entre as súas follas; o fluxo de aire deprimido é tan preciso que, mentres que M. é entrevistado por R. —xornalista da gaceta local—, o papel esborranchado elévase ata o 1,60 cm que marcan as lentes de presbicia que descansan sobre o nariz de S., aínda nun perfecto escorzo. O papel, co seu garabato, permaneceu adherido ao cristal o tempo suficiente para que o enfoque de S. fose perfecto e puidese ler o mesmo que nese momento M. está a declarar ante R. —xornalista da gaceta local—: U é a S. como M. é a S.